Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών.
Εδώ και δεκαετίες, κάθε υπουργός Παιδείας που σέβεται τον εαυτό του αφήνει το στίγμα του στον τρόπο εισαγωγής στα ελληνικά Πανεπιστήμια με έναν νόμο που φέρει το όνομά του.
Η εναρμόνιση με το ευρωπαϊκό πλαίσιο ή η αντιγραφή από μια πιο προηγμένη χώρα αποτελούν τη βάση ακλόνητων επιχειρημάτων, που η ελληνική οικογένεια καλείται να αποδεχτεί αναπροσανατολίζοντας αντιστοίχως τη στρατηγική της.
Στη μνημονιακή Ελλάδα τα πράγματα δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Το ότι αφήνεται χρόνος για διάλογο είναι θετικό. Λύσεις μπορούν να αναζητηθούν στην άνοδο των τελευταίων επιλογών του μηχανογραφικού.
Ο διάλογος για την όποια μεταρρύθμιση θα όφειλε να ξεκινάει από το θετικό επίπεδο των Πανεπιστημίων αλλά και των ΤΕΙ, που επιτρέπουν τουλάχιστον στους αποφοίτους τους να μεταναστεύουν σε όποια χώρα του κόσμου επιθυμούν.
Η μετατόπιση, ωστόσο, του βάρους της επιλογής των φοιτητών στα πρώτα έτη σε ικανοποίηση συνδικαλιστικών αιτημάτων των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας, θα έχει σίγουρο αποτέλεσμα την υποβάθμιση των ανώτατων σπουδών.
Το παρόν σύστημα επιλογής είναι από τα πιο διαφανή και ανοιχτά της Ευρώπης. Είναι όμως αλήθεια ότι το άγχος των πανελλαδικών, μαζί με την οικογενειακή υστερία που το συνοδεύει τις περισσότερες φορές, είναι εξουθενωτικό για τη νεολαία.
Ετσι, η αναζήτηση λύσεων στρέφεται στη λάθος κατεύθυνση, επιτείνοντας τον φετιχισμό της εισαγωγής, διογκώνοντας επί της ουσίας το πρόβλημα. Το ελληνικό κράτος λίγα πράματα μπορεί να κάνει γενικά και ειδικά. Ωστόσο, το να μην κάνεις τίποτα είναι συχνά προτιμότερο από το να αναπαράγεις προβληματικούς μηχανισμούς.
Αναφορικά με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, λιγότερο άγχος για τους υποψηφίους σημαίνει περισσότερες επιλογές. Η τόνωση των ανώτατων ιδρυμάτων, που είναι εκτός του κέντρου του φετιχισμού της εισαγωγής στα Πανεπιστήμια, θα μπορούσε να είναι μια πρώτη κατεύθυνση για τη χαλάρωση του εν λόγω άγχους.
Η ανάδυση πληθώρας νέων τεχνολογιών αναδιατάσσει διεθνώς τις οικονομικές, βιομηχανικές, κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες, αλλά και τη σχέση μεταξύ τεχνολογίας και επιστημών. Θεωρητικά, τα ΤΕΙ βρίσκονται εξ αντικειμένου σε θέση που θα τους επέτρεπε να εκμεταλλευτούν τις σύγχρονες δυναμικές.
Μέσω συνεργασιών επιστημονικών, εκπαιδευτικών, τεχνολογικών και επιχειρηματικών, θα περίμενε κανείς να προσφέρουν στους φοιτητές και τους αποφοίτους τους ευκαιρίες για την προαγωγή και την εξέλιξη μέσω της καινοτομίας.
Μια άνοδος στην υπόληψη της ελληνικής οικογένειας των τελευταίων του μηχανογραφικού θα μπορούσε να σημάνει σε μια τέτοια περίπτωση την αποδραματοποίηση των πανελλαδικών.
Θα μπορούσε, επίσης, να δώσει ελπίδες για παραμονή στην Ελλάδα, έστω μέσω του δύσκολου δρόμου της δημιουργίας νέων επαγγελματικών σταδιοδρομιών.
Αλλά εντάξει. Να κάνεις έναν νόμο είναι πιο εύκολο.
