Η κρίση του κόσμου της εργασίας και η σχέση του με την σύγχρονη ταυτοτική κρίση απασχολούν όλο και περισσότερο το δημόσιο διάλογο. Μια παλινδρόμηση αυτού του κόσμου φαίνεται αναπόφευκτη: η επιβεβαίωση των πάγιων ταυτοτήτων του παρελθόντας (εθνικών ή θρησκευτικών), εν είδη καρικατούρας. Κι όμως, υπάρχει ένας σύγχρονος τρόπος να προχωρήσουμε σ’αυτή τη θολούρα. Μακριά από εμμονικές απαντήσεις, μια κοντινή ματιά στη σχετική στάση που προτείνουν οι αναπτύσσοντες μας βοηθά να ξανασκεφτούμε την εργασία και την ταυτότητα και να περάσουμε από μια περιοριστική θεώρηση της οργάνωησης της εργασίας σε ένα όραμα που ανοίγει νέες προοπτικές.
Διαβάστε το άρθρο στα Γαλλικά στο ηλεκτρονικό περιοδικό Metis.
